Gorilla tracking in het 'Parc National Volcanoes'
Rond het middaguur rijden we door de bergen over zand en modderwegen langs diepe afgronden naar de Rwandese grens. De grensformaliteiten vallen ons reuze mee en binnen no time rijden we op Rwandees grondgebied. Bizar is het grote contrast met Oeganda. We rijden nu over asfalt, de verkeersregels worden toegepast, de straten zijn schoon en de huizen in de dorpjes hebben nette aangelegde voortuintjes. Wat heeft dit land in korte tijd grote stappen gemaakt. We overnachten in het park aan de voet van het Virunga gebergte. ’s Avonds worden de nieuwe gasten bij een kampvuur geëntertaind met zang en dans van de lokale bevolking.
Maar daarvoor zijn we niet gekomen, we willen dat het zo snel mogelijk morgen is, want dan is de gorillatracking.
En dan is het eindelijk de dag waar we vanaf het begin naar hebben uitgekeken, we gaan op zoek naar de berggorilla’s. Ondanks dat berggorilla’s op de lijst van bedreigde diersoorten staan, krijg je in het Volcanoes National Park in Rwanda 100% garantie dat je berggorilla’s ziet. Dat klinkt misschien vreemd, maar omdat de populatie zo bedreigd is, worden ze nauwkeurig gevolgd. Hierdoor weten ze bijna exact waar de berggorilla’s zich bevinden en waar je dus naartoe moet om ze te zien. Rond 7 uur arriveren we bij het bezoekerscentrum en het krioelt er van de internationale toeristen. Het is duidelijk dat dit dé toeristische attractie van het land is. Toch weten ze gorilla tracking heel kleinschalig te houden. Er is een limiet van 8 bezoekers per gorillafamilie en je mag niet langer dan 1 uur bij de berggorilla’s verblijven. Op deze manier proberen ze de impact van toeristen op de berggorilla’s zoveel mogelijk te beperken. Voordat we richting de berg vertrekken, worden de spelregels aan onze groep uitgelegd. We mogen niet dichter dan 7 meter bij de berggorilla’s komen, met de kanttekening dat de berggorilla’s soms wel dichterbij ons kunnen komen. We mogen geen flitsers gebruiken, mogen niet ziek zijn en geen etenswaren meenemen naar de groep.
Wij bezoeken familie 13, een groep van 20 gorilla’s met aan het hoofd de Silverback Agashya. Hij heeft de macht overgenomen van zijn vader en is erg beschermend naar de groep. Daarom neemt hij ze mee hoog de bergen in, ver weg van alles wat een bedreiging voor de groep kan zijn. Vandaag bevinden ze zich op meer dan 3 uur loopafstand boven de 2.000 meter hoogte. We moeten ons voorbereiden op een zware tocht en men adviseert ons een “drager” in te huren. Niet alleen draagt hij de rugzak, maar hij helpt ons ook een handje mee tijdens de zware tocht naar boven. We volgen het advies op, al is het alleen al om ze een centje bij te laten verdienen. Tijdens onze tocht worden we verder begeleid door een gids en meerdere gewapende bewakers. Er wordt namelijk nog steeds op gorilla’s gejaagd en men wil onze veiligheid garanderen. Tijdens onze klim horen we in de verte apen brullen en om ons heen is niets anders dan natuur. We beseffen dat dit een ervaring is die we waarschijnlijk maar één keer in ons leven mee gaan maken. Dít is waarvoor we gekomen zijn.
Na meer dan drie uur zwoegen en het doorkruisen van een krater van een vulkaan, komen we eindelijk in de buurt van de familie. Een paar honderd meter van de groep vandaan moeten we al onze spullen, op het fototoestel en de videocamera na, achterlaten bij een drager.
Dan wandelen we het laatste stuk naar de groep en staan we ineens oog in oog met familie 13.
Wow, onze mond valt open en we blijven enkele ogenblikken met uitpuilende ogen en hartkloppingen het schouwspel bekijken. Het is niet uit te leggen wat er door je heen gaat op zo een moment. De groep trekt zich niets van onze aanwezigheid aan. Agashya ligt heerlijk in het gras te slapen, de vrouwtjes hangen gezellig om hem heen en de kinderen rennen en rollen door het gras. We gaan keurig op een afstand in het gras zitten en mogen een uur lang van dit prachtige schouwspel genieten. Op een gegeven moment wordt Agashya wakker. Hij gaat rechtop zitten, strekt zich een keer lekker uit en opent zijn mond voor een geeuw. Zo, wat een bek en wat een tanden, ga maar snel weer slapen. Maar nee, meneer vindt het nodig om een wandeling te maken op zoek naar eten. Nadat hij een heerlijke bamboestok in zijn mond heeft gestopt wandelt hij onze kant op. Gelukkig staat er een gids naast ons die zegt: “sit still don’t move”.
Onze gids is erg alert en hoort en ziet alles. Halverwege de tocht naar boven ziet hij een Silverback, die ze lang geleden uit het oog zijn verloren. Wat is dit spannend, een wilde berggorilla!!!! Hij hoorde bij groep 13 maar na een verloren gevecht van Agashya heeft hij de groep verlaten. Tijdens het gevecht verloor hij ook een oog en sindsdien dwaalt hij alleen door het regenwoud. De gids is dolblij hem gezond en wel te zien.
Moet je eens proberen als er een gigantische Silverback op je af komt gelopen, de adrenaline spuit op zo een moment door je aderen heen. Tot overmaat van ramp komt hij dichterbij en gaat hij pontificaal op amper een meter afstand voor me zitten. Op dat moment zegt de gids: “make picture, make picture”. Met trillende handen richt ik de camera op Agashya om foto’s te maken. Maar ik heb eigenlijk meer oog voor de gorilla dan het maken van een foto. Bobby staat pal achter met te filmen, wat een overweldigend moment is dit. Terwijl Agashya ons aan zit te staren, wandelt een jonkie naar me toe. Hij gaat bijna op mijn schoen zitten en ik moet moeite doen om te voorkomen dat hij tegen mijn been aan gaat hangen. Na vijf minuten wandelen Agashya en het jonkie terug naar de groep en zakt de adrenaline weer naar een normaal niveau.
Mooier dan dit hadden we onze tocht naar de berggorilla’s niet voor kunnen stellen. Na een uur nemen we afscheid en met een big smile op ons gezicht dalen we af naar het visitorcenter. Dit avontuur zal voor altijd in ons geheugen staan gegrift.
