Chili - Patagonië 2018
In november 2018 is het eindelijk zover. Eigenlijk zou onze reis naar Chili in november 2017 plaats vinden, echter door het passeren van orkaan Irma over het prachtige Sint Maarten, werd de reis een jaar uitgesteld. Via Panama vliegen we naar Santiago de Chili om van daaruit het verre zuiden en hoge noorden te bezoeken. Een prachtige reis die ons nog jaren bij zal blijven.
Reisschema
- 3 en 4 november > vlucht naar Chili en dag Santiago de Chili
- 5 november > vlucht naar Balmaceda en rit naar Coyhaique
- 6 november > rit naar Puerto Guadal
- 7 en 8 november > Puerto Guadal
- 9 november > rit naar Cuevas de los Manos
- 10 november > rit naar Gobernador Gregores
- 11 november > rit naar El Chalten
- 12 november > El Chalten
- 13 november > rit naar El Calafate
- 14 en 15 november > El Calafate
- 16 november > rit naar Torres del Paine
- 17 en 18 november > Torres del Paine
- 19 november > rit naar Punta Arenas
- 20 november > Punta Arenas
- 21 november > vlucht en rit naar San Pedro de Atacama
- 22,23 en 24 november > San Pedro de Atacama
- 25 november > rit naar Iquique
- 26 november > rit naar Codpa
- 27 november > Codpa
- 28 november > rit naar Putre
- 29 en 30 november > Putre
- 1 december > rit naar Iquique
- 2 december > rit naar Calama en vlucht naar Santiago de Chili
- 3 december > nachtvlucht via Panama terug naar Sint Maarten
Santiago de Chili
Hotel: Casa Altura
De 1e ochtend verkennen we Santiago de Chili met een goed georganiseerde fietstour van La Bicicleta Verde. We bezoeken de wijk Bellavista vol leuke straatjes met muurschilderingen, het zakengedeelte en de lokale (vis) markt. ’s Middags wandelen we naar Plaza de Arma, een gezellig plein omringd door prachtige gebouwen en leuke terrasjes. Via een wandeling door het oude gedeelte van de stad komen we bij het Palacio de Moneda. Hier staan allemaal houten borden in het gras met afbeeldingen van vermiste mensen en politiek gevangenen. Erg indrukwekkend om te zien. Al met al is Santiago de Chili een leuke stad om even te vertoeven, zelfs voor natuurfreaks zoals ons.
Van Balmaceda naar Puerto Guadal en omgeving (Patagonië)
Afstand: 270 km, 180 km gravel, 7 uur rijden .
Overnachting: Coyhaique – Raices Bed and Breakfast
Overnachting: Puerto Guadal – Terra Luna Lodge
Vanaf Santiago de Chili vliegen we met luchtvaartmaatschappij Latam naar Balmaceda. Het plan is om met onze gehuurde Toyota Hillux via de grotendeels onverharde Carretera Austral naar El Chalten te rijden. Na een overnachting in Coyhaique start het echte avontuur en beginnen we aan een prachtige en heel spectaculaire reisdag. Het eerste stuk van de route is verhard maar al snel hobbelen we over het onverharde deel van de Carretera Austral. Door de wegwerkzaamheden staan we regelmatig een half uur stil, maar we genieten intens van de woeste landschappen met bergen, bossen en meren.
Onderweg besluiten we een boottocht naar de Marble caves te maken. Dit zijn uitgesleten marmeren rotspartijen die je vanaf een boot kunt bezichtigen. Wij doen dit niet vanuit de toeristische plaats Puerto Tranquilo maar vanaf een kleine baai iets verderop genaamd Bahia Mansa. Het is een steile weg naar beneden en even twijfelen we waar we aan begonnen zijn. Maar we kunnen niet meer keren, dus op hoop van zegen rijden we verder richting de baai. Een goede keuze want met zijn tweetjes worden we door twee gidsen langs de uitgesleten rotspartijen gevaren. De kleuren zijn onwijs mooi en het is indrukwekkend om te zien.
Het einddoel van vandaag is Puerto Guadal waar we in een blokhut met houtkachel verblijven aan de oevers van het Lago General Carrera, Chili’s grootste meer aan de rand van de Patagonische ijskap. Hier verblijven we drie nachten om de omgeving verder te verkennen.
Patagonia park, Valle Chacabuco
Het Patagonia Park Valle Chacabuco is ondanks de grote afstand vanuit Puerto Guadal, twee uur enkele reis over gravelwegen, een echte aanrader. Het is een spannende rit met af en toe wat schuivers over de slechte gravelwegen, maar na 1 uur en 45 minuten rijden we het park in. Valle Chacabuco is een prachtige vallei met wetlands, Guanaco’s en roofvogels, met op de achtergrond besneeuwde bergen. Mooiere plaatjes zullen we, dachten we op dat moment, niet meer krijgen. Tientallen Guanaco’s kruisen ons pad en staan in de omgeving te grazen. We genieten met volle teugen en na een aantal uurtjes in het park te hebben rond gereden, rijden we met weemoed terug naar Puerto Guadal. Daar stoken we ons houtkacheltje lekker op, want als Caribische bewoners, zijn we niet gewend aan de Patagonische kou.
De volgende dag plannen we een dag rust in. We hebben heel wat km gereden en het is hier zo mooi dat we op ons gemak van de omgeving willen genieten. We wandelen naar een nabijgelegen Lodge El Mirador en drinken op het terras een kopje koffie. In Puerto Guadal laten we de banden van onze auto nakijken. We hebben het gevoel dat we op het gravel wasbord grip verliezen en heen en weer dweilen. Met de rit van morgen voor de boeg is dat geen prettig vooruitzicht. Bij de garage zeggen ze dat de banden oké zijn, maar dat er lucht uit moet om een betere grip te krijgen (voor 38mb en achter 40mb). Zo zouden we morgen de pittige route naar Cuevas de los Manos moeten doorstaan. Terug bij onze lodge genieten we op ons privé terras van een heerlijk warm zonnetje en de prachtige besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. Wat is het hier mooi. Rond 7 uur rijden we nog een keer naar Puerto Guadal en belanden we in een kleine brouwerij waar lokale mensen in het weekend naartoe komen om bijvoorbeeld pizza en koekjes te verkopen. In ons beste Spaans praten we met de lokale bevolking over het leven in Patagonië, primitief, ver van de bewoonde wereld, maar oh zo mooi.
Van Puerto Guadal naar Cuevas de los Manos
Afstand : 300 km gravel, 6-7 uur rijden
Overnachting : Estancia Cuevas de los Manos
De komende drie dagen gaan we op weg naar El Chalten, in het Argentijnse deel van Patagonië. De afstand is zo groot dat het drie dagen in beslag gaat nemen en we in Cuevas de Los Manos en Gregores Gobernador een tussenstop hebben ingepland. Vliegen is voor ons geen optie, want we willen Patagonië via de Carretera Austral beleven en dat kan op deze manier. We wisten bij vertrek nog niet dat we onderweg een van de prachtigste parken tegen zouden komen. De eerste dag rijden we langs de oever van het Lago General Carrera. Het meer ligt in Chili en Argentinië en is 1850 KM2 groot. Het is een pittige route door de bergen met kilometers stijgen, dalen en haarspeldbochten over een wasbord van gravel en deels door de modder. Toch wel even zweten, maar het prachtige uitzicht over het meer maakt veel goed.
Na drie uur rijden passeren we bij Chili Chico de Chileense grens en na een paar kilometer niemandsland passeren we bij Los Antiguos de Argentijnse grens. De grensformaliteiten worden snel afgehandeld en we stoppen meteen om geld te wisselen en parkeren de auto netjes aan de kant van de weg. Blijkbaar niet zoals het hoort want als we na het wisselen van het geld bij de auto komen, staan er twee parkeerwachters een bon uit te schrijven. Blijkbaar mag je hier niet tegen de richting in parkeren, wat op Sint Maarten wel mag. We worden naar een kantoortje doorverwezen waar we de boete moeten gaan betalen. Daar spreken we een vriendelijke man (gelukkig hebben we een aantal jaren Spaanse les gehad) en uiteindelijk hoeven we alleen maar de administratiekosten te betalen (100 Argentijnse Peso’s, drie US dollar).
Na anderhalf uur oponthoud rijden we verder over de verharde Ruta 40 naar Estancia Cuevas de los Manos. Het landschap verandert totaal van karakter. De groene heuvels met landbouwgrond en bossen van Chili maken plaats voor de eindeloze, droge Argentijnse pampa. Na bijna 7 uur rijden komen we aan bij onze overnachtingsplaats, een primitieve Estancia waar het stervenskoud is. Voor het avondeten strekken we nog even de benen tijdens een wandeling door de Caminatas a tierras colores (wandelingen door het gekleurde land). Het avondeten is simpel, maar smaakt goed en het bedje ligt heerlijk.
Van Cuevas de los Manos naar Gregores Gobernador
Afstand : 300 km, 6 uur rijden
Overnachting : Estancia La Angostura
Vanaf Cuevas de los Manos rijden we het grootste gedeelte over asfalt naar Gregores Gobernador en de desolate omgeving is prachtig. Na meer dan 2 uur rijden komen we in de middle of nowhere op een splitsing van wegen, een politiecontrole controle tegen. Na het tonen van de autopapieren en rijbewijs (gelukkig niet het internationale want dat hebben we niet) mogen we verder rijden. Ze adviseren ons om rechtsaf te slaan naar het prachtige park Perito Moreno. Nee, niet de gletsjer Perito Moreno maar het park Perito Moreno. Maar we hebben nog een lange weg te gaan, dus we rijden rechtdoor. Na 10 minuten zien we een klein soort hotel/barretje en we besluiten even iets te drinken. We raken aan de praat met de eigenaar en die adviseert ons ook om naar het Park Perito Moreno te rijden. Volgens hem is dit nog mooier dan Torres del Paines, het beroemde park in het zuiden van Patagonië. Het enige nadeel is dat we 90 km gravel moeten rijden om in het park te komen en nog eens 90 km terug om weer op de verharde weg te komen. Aangezien het lang licht blijft en zowel de agenten als deze man zo enthousiast zijn over het park, besluiten we het toch maar te doen. Na dik anderhalf uur hobbelen door een prachtige omgeving, komen we bij de ingang van het park en schrijven we ons bij de receptie in. Alleen de rit er naartoe was al de moeite waard. We krijgen een kaart van de omgeving en we zijn verbaasd over de schoonheid van de omgeving. Prachtige meertjes met diep blauwe en groene kleuren, met op de achtergrond de besneeuwde bergen en geen toerist te zien. Na een uur besluiten we toch maar te keren en als we aan de route terug beginnen, beseffen we dat we de enige zijn die het park verlaten. Als we op weg naar de verharde weg een lekke band krijgen en de bouten niet losgedraaid krijgen, worden we morgen pas ontdekt. We hebben gelukkig eten, drinken en warme kleding in de auto, dus mocht het zover komen, dan komen we de nacht wel door. Op de terugweg komen we groepen Guanaco’s tegen en galoppeert een groep wilde paarden om de auto heen, fantastisch!!!! Aan het begin van de avond komen we in Gregores Gobernador aan. De laatste 30 km gaan wederom over gravel en zitten we weer in de middle of nowhere. Het hostelletje is eenvoudig en de kamers zijn erg basic. Buiten hangen delen van geslachte Guanaco’s aan een lijn, zoals bij ons de was aan de lijn hangt. Het avondeten is simpel maar lekker, een stoofpotje van Guanaco. Wat een onverwachte wending had deze dag en wat zijn we blij dat we naar het Perito Moreno park gereden zijn.
Van Gregores Gobernador – El Chalten
Afstand : 300 km, 6 uur rijden
Overnachting : Pudu Lodge
Ook de laatste reisdag naar El Chalten staat weer in het teken van de desolate uitgestrektheid van de Argentijnse pampa. Het eerste gedeelte van de weg is asfalt maar al snel gaat de weg weer over in gravel. We rijden voor ons gevoel echt naar het einde van de wereld. Om ons heen zien we alleen maar hoogvlaktes, Guanaco’s, pampa’s en verder niets, zelfs geen andere auto’s. Het zonnetje schijnt, het is werkelijk overweldigend mooi. Na een paar uur gravel bijten, komen we weer op de verharde weg. Voelt toch wel lekker. Het is dan nog zo een 100 km rijden, voordat we in El Chalten zijn. En geloof het of niet, het is zulk helder weer dat we het bekende granieten Fitz Roy bergmassief al op 100 km afstand aan de horizon op zien doemen. Wat een aantrekkingskracht heeft dat ding. We stoppen regelmatig om foto’s te maken, zo indrukwekkend is het. Naarmate we dichterbij komen, wordt het alleen maar mooier. Iets buiten El Chalten is een uitzichtpunt met een bord waarop staat dat we het Los Glaciares National Park in rijden. Het dorpje ligt aan de voet van het bergmassief en is een klein, knus gezellig cowboy-achtig plaatsje. Wat een dag, wat een natuur en wat een leegte, zo gaaf…..
El Chalten en omgeving
El Chalten is een trekkersdorpje in het noordelijke deel van het Los Glaciares National Park en staat bekend om zijn prachtige wandelroutes door het granieten bergmassief. Ondanks de bewolking en de straffe koude Patagonia wind besluiten we toch om een wandeling te maken naar de Piedras Blancas gletsjer. De wandeling voert door de bossen met op bepaalde punten een mooi uitzicht op de gletsjer. In de middag rijden we met de auto naar het Lago Viedma, wat een beetje tegenvalt. Verder wandelen we door het dorpje met leuke kleinschalige hotelletjes, restaurantjes en winkeltjes. Al met al een leuke plek om even te vertoeven.
Afstand : 213 km, 4 uur rijden
Overnachting : Hotel Koi Aiken
Vandaag kunnen we rustig opstarten, want de route naar El Calafate is maar drie uurtjes rijden over een asfaltweg langs het smaragdgroene Lago Viedma. El Calafate ligt aan het Lago Argentina, het grootste meer van Latijns Patagonië. Van hieruit maken we meerdere excursies, onder andere naar Estancia Christina en de Perito Moreno gletsjer.
Voor de georganiseerde excursie naar Estancia Christina worden we bij het hotel opgehaald en naar het haventje van Punta Bandera gebracht. Tijdens een drie uur durende boottocht passeren we verschillende ijsbergen die in en in blauw zijn en hebben we een prachtig uitzicht op de Upsala gletsjer. De kapitein manoeuvreert mooi langs de ijsschotsen zodat we mooie foto’s kunnen maken. Vanaf de Estancia maken we een 4WD tocht richting een uitzichtpunt van de gletsjer. We zweten peentjes als we over een 4×4 track de bergen in gaan en langs steile afgronden rijden. Nooit meer, maar het loont de moeite. Eenmaal boven hebben we een geweldig uitzicht over de gletsjer. Er staat een koude straffe wind (kracht 10), maar na orkaan Irma zijn we hiervan niet onder de indruk. Alleen de kou speelt ons wel parten. De route naar beneden is net zo eng, maar uiteindelijk stappen we weer veilig op de boot terug naar Punta Banderas en El Calafate
Een van de hoogtepunten van een bezoek aan Patagonië is de Perito Moreno gletsjer. Hij ligt op ongeveer anderhalf uur rijden van El Calafate en het is een immense ijsmassa met een opmerkelijke ijsblauwe kleur. Hij is zo bijzonder, omdat het één van de weinige gletsjers in de wereld is die nog groeit, of zich in ieder geval niet terug trekt. Per dag schuift het ijs bijna twee meter op, al breekt er ook veel af. De ijsmassa is 60 meter dik en 5 kilometer breed. Via meerdere loopbruggen hebben we een prachtig uitzicht op dit immens natuurfenomeen en tijdens een boottocht komen we zo dichtbij dat we het gevoel hebben hem bijna aan te kunnen raken. We hebben weer geluk met het weer. Wolken en zon wisselen elkaar af wat het schouwspel van kleuren nog mooier maakt. Een onvergetelijke dag tijdens een onvergetelijke reis.
Van El Calafate naar Torres del Paine
Afstand : 211 km, 3 uur rijden
Overnachting : Hosteria Pehoe.
Ook de rit van El Calafate naar Torres del Paine is er een om door een ringetje te halen. Wederom over prachtige hoogvlaktes, deels asfalt en gravel. Wat is de natuur hier oneindig, alleen op de wereld is er niets bij. Na een aantal uren hobbelen, verlaten we Argentinië en rijden we weer Chili in. De grensformaliteiten verlopen soepel. We vullen een aantal formulieren in en een aardige douanier loopt mee naar onze auto en kijkt even snel of we geen groente, fruit of vlees bij ons hebben. We moesten formulieren inleveren waar ook honing op stond, dus die hebben we maar netjes ingeleverd. Wij zijn in 10 minuten klaar, in tegenstelling tot een stel dat alle bagage uit de auto moet halen en binnen door een X-ray moet laten gaan. Heeft toch ook zijn voordeel als je met 2 vrouwen op pad bent.
Als we in de buurt van het nationale park Torres del Paine komen rijzen de imposante granietbergen en torens steil omhoog uit een met meren en indrukwekkende gletsjers gevormd landschap. We melden ons bij de ingang van het park en via een gravelweg met haarspeldbochten is het nog een uurtje rijden naar onze overnachtingsplaats in het park. De Hosteria ligt prachtig in een meertje en via een loopbrug komen we bij de kamers en eetruimte. Hier verblijven we drie dagen om het park te verkennen.
In het park kun je meerdere routes rijden en ze zijn allemaal even mooi. Het verbaast ons dat er maar weinig toeristen zelf door het park rijden. De wegen zijn van gravel en redelijk goed begaanbaar. Her en der zijn ze aan de weg aan het werk maar dat mag de pret niet drukken. We rijden heel wat kilometers af om alle uiteindes van het park te kunnen zien.
De 1e dag verkennen we de “sector” van Laguna Azul. De route loopt langs diepblauw/groene meertjes en watervalletjes en de omgeving is weer overweldigend mooi. Op een gegeven moment staan er wel 50 Guanaco’s op en om de weg heen. We zetten de auto aan de kant, zetten de achterklep open en gaan in de laadbak zitten. Het zonnetje schijnt, de temperatuur voelt aangenaam en met een bakje koffie en thee genieten we van de Guanaco’s die volgens ons in het paarseizoen zitten. Ze vechten, kruipen op elkaar en liggen liefkozend in het gras.
Bij Laguna Azul maken we een korte wandeling, waarbij we een mooi uitzicht op de Torres hebben. Ze komen langzaam uit de mist tevoorschijn, waardoor we ze in volle glorie kunnen zien. Torres del Paine staat bekend om zijn harde winden, bewolking, regen en sneeuw, waardoor de Torres maar zelden te zien zijn. Wat een geluk dat wij één van de weinigen zijn die de Torres in vol ornaat hebben mogen bewonderen.
In Torres del Paine heb je soms vier jaargetijden op een dag en het weer is zeer onvoorspelbaar. Dat klopt want de 2e ochtend is het koud, staat er een straffe wind en regent het. Ondanks dat het zonnetje op een gegeven moment doorbreekt, blijft het door de straffe koude wind erg onaangenaam. We maken toch een wandeling in een redelijk beschut gebied in de “sector” Lago Grey. Het begin van de wandeling is over het strand waar het enorm waait, maar vanaf het schiereiland lopen we iets beschutter. We zien prachtige ijsschotsen in het water drijven en hebben uitzicht op de gletsjer die in het meer uitmondt. Het was, ondanks de straffe wind, toch weer een super dag. Helaas moeten we afscheid nemen van dit prachtige park, maar wat hebben we genoten van deze bijzondere natuur.
Punta Arenas en Isla Magdalena
Afstand : 300 km, 4 uur rijden
Overnachtig : Hotel Chalet Capital
Onze reis gaat verder naar Punta Arenas, de meest zuidelijk plaats die we in Patagonië bezoeken. Het plaatsje op zich stelt niet veel voor maar van hieruit kunnen we via Santiago de Chili naar het noorden van Chili vliegen. We blijven hier wel een dag om Isla Magdalena te bezoeken, een klein eilandje met wel honderden pinguïns en meeuwen. Overal zijn holletjes in de grond waar gebroed wordt. Het is een drukte van jewelste en we zien hoe de pinguïns gras plukken om in het nest te leggen. Er is een wandelroute uitgezet en in een klein uurtje lopen we het eiland rond. Wat een grappige beestjes zijn het. Nooit geweten dat ze hun nesten onder de grond maken en zowel pa en ma helpen met het uitbroeden van de kleintjes. Hier eindigt ons Patagonië avontuur, morgen vliegen we naar het hoge noorden naar de woestijn, hoogvlaktes en vulkanen.
San Pedro de Atacama en omgeving
Overnachting: La Casa de Jose.
Van het koude Patagonië vliegen we met een tussenstop in Santiago de Chili naar Atacama in het hoge noorden. Vanaf de luchthaven is het anderhalf uur rijden naar het kleine oasedorpje San Pedro de Atacama in het hart van de Atacamawoestijn. Een wandeling door de straatjes met lemen huizen en over de markt geeft een goede impressie van het geanimeerde dorpsleven. Van hieruit gaan we een aantal dagen met onze stoere bolide de omgeving verkennen.
Het verkennen van de omgeving is een avontuur op zich. Weinig individuele toeristen rijden over grote hoogten en slecht aangegeven wegen. Maar we wagen het erop en gaan op weg naar een aantal lagunes iets buiten San Pedro. Lagunas de Cejar zijn een aantal kleine zoutmeertjes op 3000 meter hoogte midden in een grote zoutvlakte, waar het zoutgehalte zo hoog is, dat je erin blijft drijven. In en rondom het meer zitten flamingo’s die driftig stampvoeten om aas vanuit de modder omhoog te krijgen. In één van de meren mag je zwemmen, nou ja drijven. De andere meren mag je alleen bewonderen, aangezien hier de flamingo’s broeden en de natuur niet aangetast mag worden.
Iets verderop ligt Laguna Tebenquiche. Ook dit is een zoutmeer midden in de woestijn, waar ongelooflijk veel flamingo’s zitten. Ze vliegen af en aan, het is een prachtig schouwspel. En dat alles met een vulkaan op de achtergrond maakt het plaatje compleet.
De volgende dag gaan we vroeg op pad naar twee lagunes die boven de 4000 meter hoogte liggen Laguna Miscanti en Laguna Miñiques. Omringd door roestig gekleurde heuvels en ruwe struiken zijn deze meren waarschijnlijk de mooiste in de gehele Atacama-woestijn. Ze liggen aan de voet van het Andes gebergte en de route er naartoe is overweldigend mooi. Bergen, vulkaantoppen, vicuñas en ga zo maar door, prachtig. Op een gegeven moment verlaten we de hoofdweg en rijden we via een gravelweg verder de bergen is. De helblauwe lucht maakt het prachtige landschap alleen nog maar mooier. En dan ineens rijden we over een heuvel en zien we de Laguna Miscanti in een dal liggen omringt door bergtoppen en vulkanen, bizar wat is dit geweldig, dit lijkt echt het einde van de wereld. We zijn er helemaal stil van. We zitten nu op 4300 meter en dat is te merken. Na een korte wandeling langs de lagune zijn we al snel buiten adem. Vijf minuten verderop ligt Laguna Miniques en wederom worden we verrast door een overweldigend uitzicht op deze lagune. Beide lagunes zijn ook zo mooi, omdat er bijna geen wind staat en de omgeving weerspiegelt in het water. Ze hebben een diep blauwe kleur en vormen een groot contrast met de rest van het landschap. We gaan op ons gemak op een steen zitten, eten een broodje en genieten een uurtje van de eindeloze stilte om ons heen.
Op de terugweg stoppen we nog even in het dorpje Toconao waar we de kerk van San Lucas te bezichtigen is. Wat een dag, wat een ervaring, wat een ongekende schoonheid…
Afstand : 360 km, 7 uur rijden
Overnachting : Iquique Express Hotel
Vanaf San Pedro de Atacama rijden we naar Iquique, een havenstad, die als tussenstop dient om verder te rijden naar Codpa. Het 1e gedeelte van de route is mooi, maar op een gegeven moment gaat de weg alleen maar rechtdoor en is de omgeving helemaal kaal. Dit gaat zo een paar honderd kilometer lang door. Om in de stad Iquique te komen, rijden we vanaf een hoogvlakte via een steile snelweg aangelegd op de glooiende helling van een gigantische duin, naar beneden. Bizar dat ze deze weg zo hebben kunnen aanleggen. De stad wordt aan de ene kant opgeslokt door de zee en aan de andere kant door enorme duinen van honderden meters hoog als het ware de zee ingeduwd. De stad zelf is leuk, maar niet bijzonder, wij zijn meer natuurmensen. Helaas heeft Bobby last van een blaasontsteking, waardoor we onze route aan moeten passen en niet naar Codpa kunnen gaan. Gelukkig is de gezondheidszorg in Chili uitstekend en na een aantal extra dagen in Iquique vervolgen we onze weg naar Putre.
![Iquique-Chili-ST[1]](https://boenjo.nl/wp-content/uploads/2020/05/Iquique-Chili-ST1-e1589548926795.jpg)
Van Iquique naar Putre
Afstand : 450 km, 7 uur rijden
Overnachting : Hotel Qantati
Omdat we van onze route af moesten wijken door de blaasontsteking, gaan we nu vanaf zeeniveau ineens naar 4500 meter i.p.v. in twee dagen met een tussenstop op 2500 meter. De route naar Putre is prachtig, de weg is goed maar erg druk. Het is de route van Chili naar Bolivia dus vrachtwagens rijden af en aan. Het is oppassen geblazen, want vrachtwagens denderen met bizarre snelheden naar beneden, terwijl wij tuffend achter vrachtwagens aan ons een weg naar boven banen. Regelmatig staan er waarschuwingsborden en krijgen we 15 kilometer lang bocht na bocht na bocht. Net boven de 3000 meter nemen we een pauze in het dorpje Mallku. Nou ja dorpje, hier woont 1 gezin waarbij je kunt overnachten en iets kunt eten en drinken. We krijgen coca thee voorgeschoteld, dat is goed tegen de hoogteziekte. Verder krijgen we advies om regelmatig ademhalingsoefeningen te doen, want Putre staat bekend voor het krijgen van hoogteziekte. Het ligt namelijk in een kom, waardoor het zuurstofgehalte nog lager is dan normaal op deze hoogte
Na een lange reisdag komen we in Putre aan. Het dorpje ligt prachtig in een kom op de hoogvlakte. Het bestaat uit een aantal huisjes, kleine hotelletjes, een paar eenvoudige restaurantjes en dat is het. De planning is om morgen het Lauca National Park te bezoeken, dat bekend staat om zijn vulkanen, Vicuñas, Guanaco’s en prachtige meren. Helaas speelde ook ons de grote hoogte parten en waren we genoodzaakt de volgende ochtend af te dalen naar zeeniveau. Zo jammer, maar het is niet anders. We hebben nog drie dagen te gaan en besluiten langzaam koers te zetten naar Calama, vanwaar we via Santiago de Chili en Panama weer terug vliegen naar Sint Maarten.
Tips
- Koop een lokale simkaart, zodat je onderweg bereikbaar bent en internet hebt
- Thermoskan voor de lange reisdagen, overal zijn ze bereid deze met warm water te vullen
- Fietstocht Santiago de Chili
- Bezoek Marble Caves vanaf Bahia Mansa
- Wandeling Caminatas a tierras
- Bezoek Perito Moreno park met overnachting in die omgeving
- Laagjes kleding bij wandeling voor grote temperatuurverschillen
- In de loop van de middag naar de gletsjer Perito Moreno, dan zijn er veel minder toeristen
- Overnacht ondanks de hoge prijzen in het Torres del Paine Park
- Reis met een tussenstop op hoogte naar Putre, bijvoorbeeld over Codpa